تروریسم و پرخاشگری ابزاری

پیش از پرداختن به این موضوع، پیشنهاد می‌کنم دو مطلب زیر را اگر تاکنون فرصت نکرده اید، مطالعه کنید.

پرخاشگری چیست؟(تعریف پرخاشگری در روانشناسی اجتماعی)

انواع پرخاشگری

به جرأت می‌توان گفت که بارزترین نمونۀ شیوع خشونت در زندگی‌ روزمرۀ ما افزایش تروریسم است که طی دهۀ اخیر، بارها مشاهده شده است. این حملات تروریستی در بسیاری از کشورهای جهان، در فرهنگ‌های شرقی و غربی، اتفاق افتاده است.

حتی دموکراسی‌های دولتمند غربی مانند دانمارک، ایتالیا، اسپانیا، فرانسه، کانادا و ایالات متحده، تروریسمی را تجربه کرده‌اند که طی آن، هزاران نفر از شهروندان غیرنظامی و بی‌گناه کشته شده‌اند.

تروریست‌ها از تاکتیک‌هایی مانند کشتن افراد غیرنظامی استفاده می‌کنند تا تبلیغاتی را برای انگیزه‌هایشان ایجاد کرده و دولت حاکمی که مورد حمله قرار گرفته است را مجبور به پاسخ فوق العاده به تهدیدات کنند.

• چگونه می توانیم اهداف و انگیزه های تروریست‌ها را بفهمیم؟

• آیا آنها ذاتاً افراد شروری هستند که هدفشان آزار دیگران است؟

• یا بیشتر برای به دست آوردن چیزی برای خودشان، خانواده‌هایشان، یا کشورشان انگیزه دارند؟

• تروریست‌ها چه تفکرات و احساساتی را تجربه کرده‌اند که آنها را به انجام چنین رفتارهای پرخاشگرانه و تندی وادار کرده است؟

• و چه کسی و چه متغیرهای موقعیتی و محیطی باعث تروریسم می‌شوند؟

محققان سعی داشته‌اند تعیین کنند که:

آیا ویژگی های شخصیتی خاصی برای توصیف تروریست‌ها وجود دارد؟

شاید تروریست‌ها افرادی هستند که دارای برخی از اختلالات روانشناختی عمیق هستند.

با این حال تحقیقات انجام شده در مورد سازمان‌های تروریستی مختلف، مورد خاصی را در مورد آرایش روانشناختی افراد تروریست نشان نداده‌اند.

داده‌های تجربی نیز شواهد کمی را برای برخی از متغیرهای موقعیتی نشان داده‌اند که احتمالاً انتظار می‌رفته است که مهم باشند.

شواهد کمی مبنی بر وجود ارتباط بین فقر و فقدان آموزش و تروریسم وجود دارد.

به علاوه به نظر می‌رسد گروه‌های تروریستی از لحاظ اندازه، ساختار سازمانی و منابع پشتیبانی کاملاً با هم متفاوت باشند.

آری کروگلانسکی و شیرا فیشمن اینگونه استدلال کرده‌اند که:

بهترین کار برای درک تروریست این است که آن را از نقطه نظر ویژگی‌های شخصیتی خاص یا دلایل موقعیتی خاص نبینیم، بلکه آن را به عنوان یک پرخاشگری ابزاری ببینیم، یعنی وسیله‌ای برای رسیدن به یک هدف.

کروگلانسکی و همکارانش معتقدند که:

تروریست‌ها باور دارند می‌توانند از طریق اعمال تروریستی‌شان به هر چیزی که نتوانسته‌اند از روش‌های دیگر برسند، دست یابند.

یک تروریست، یک تصمیم شناختی، سنجیده و سودمند می‌گیرد تا اقداماتش به یک هدف خاص برسد.

به علاوه هدف تروریست، آزار رساندن به دیگران نیست بلکه رسیدن به یک هدف شخصی‌ست یا برای اهداف مذهبی، اعتقادی یا ملی خود است که دست به چنین رفتاری می‌زند.

حتی تروریست‌های انتحاری معتقدند که برای رسیدن به یک هدف شخصی کشته می‌شوند.(رسیدن به بهشت موعود یا ملاقات با خدا و پیامبرش، و پاداش مادی برای اعضای خانواده).

بنابراین، برای تروریست، تمایل برای مردن در یک عمل تروریستی انتحاری، بیش از آنکه با آرزوی آسیب رساندن به دیگران باشد، با نگرانی های شخصی- مانند زندگی جاودانه- ایجاد شده است.

به عنوان نمونه، تروریستی که سالها قبل در نروژ از طریق بمب گذاری و حمله مسلحانه، ۹۰ فرد بی گناه و بی دفاع را به قتل رساند و سالها برای این حمله طرح و نقشه می‌ریخت، بر این باور بود که حملهٔ تروریستی او، عقایدش در مورد مهاجرت را اشاعه می‌دهد و به دولت در مورد تهدیدات ناشی از چندفرهنگی‌شدن هشدار می‌دهد.(+)

منبع (+)